ang habangbuhay na pagsasamahan.

Ilang tao na ang dumating sa ating buhay. Pero hindi lahat sa kanila ang tumatagal. Hindi lahat sa kanila ang naging kaibigan. Hindi lahat sa kanila ang tumanggap sa tunay kong pagkatao. At mas lalong hindi lahat sa kanila ang nakakaunawa sa di maintindihan kong ugali. Oo, bibihira nga lang. At kung sino man yun sila, di ko kinalimutan kung gaano nila hinubog ang buhay ko. At di nagtagal, tinuring ko na rin sila bilang aking kapamilya.

CONOANS. Ang barkada ko na nanatili pa ring buo sa kabila ng paglipas ng panahon. Hayskul pa kami nagsimula at hanggang ngayon wala pa ring nagbabago maliban nalang siguro sa aming mga mukha. :D  At sa kabila na rin ng ma-busy na buhay mag-aaral, naglaan kami ng oras para magkita-kitang muli. Kahit sa panandaliang oras lang, basta't nagkasama-sama kaming muli. Chika doon, chika dito. Kain dito, kain doon. Sobrang saya! Hinding hindi talaga malilimutan ang araw na yun. Sinariwa ang mga ala-ala nung hayskul. Nagkwentuhan sa mga kasalukuyang pangyayari sa buhay. Nag-tsismisan ng mga "you-know-thingy". Nagkantahan at nagbigayan ng mga regalo. Maraming ala-ala ang nalikha sa pagsasamahang yun. At sana, kahit lumipas man ang kahaba-habang panahon, WALA PA RING LIMUTAN SA BARKADA.

CONOANS FOREVER.

okey lang.

Sa ikalawang pagkakataon, naisipan kong sumali ulit ng kompetisyong AWITENISTA, ang taunang kompetisyon ng Kalasag para sa mga Atenistang mahilig lumikha ng mga kanta. Oo, isa ako dun. Di nga lang ganun kagaling. Pero sinikap ko na sa loob ng dalawang linggo, matatapos namin ang kanta. Noong una'y wala akong balak sumali dahil nakakapagod at papalapit na rin ang exam week pero pagkalaunan napag-isipan ko rin. Lalo na nung pinilit ako ng isa sa mga staff na sumali ulit at kumuha ng application form. Bumalik ako sa dati kong banda maliban nalang sa isang bago naming kasama. Isang linggo na lang, biglang bumak-awt ang lead guitarist dahil sa ibang entry na sinalihan niya. Nawalan ako ng gana. Peo buti nalang sinuportahan ako ng mga kaibigan ko na dapat kong ipagpatuloy yun. Tatlong beses lang kaming nakapag-practice. Aminado akong kulang pa pero gipit na sa panahon. Eh bakit pa kasi kung kelan malapit na dun pa gumagana ang utak kong gumawa ng kanta. Pinilit kong ipagpatuloy dahil kailangan.

Dumating ang araw ng paligsahan. Sabado, ika-18 ng Disyembre, 2010. Mga bandang alas kuwatro tinawag ang entry namin. Walang sablay maliban nalang sa sensitive na mic na fumi-feedback. Maayos ang pagkakatugtog haggang sa matapos. Pinilit kong magsaya habang kumakanta para di kabahan. Ayun, epektib naman. Sabi naman nila, okey daw. Wala namang mali. Mga bandang alas otso na nung sinabi ang resulta. Yun na nga, hanggang top 5 lang kami. Di kami nakasali sa top 3 para sa finals. Nakakapanghinayang. Sayang talaga. Ramdam ko tuloy di ko naibigay ang lahat. Parang may kulang pa. Eh paano, ganun talaga. May panalo, may talo. At di naman sa lahat ng panahon panalo ka o talo ka. Pero, OKEY LANG. ang importante nagkaroon ng kasiyahan at pagsasamahan sa banda. Di man nakasali sa finals, di naman ibig sabihin na di kami magagaling. May panahon rin kami balang araw. :D

During the finals of 23rd Awitenista.